Υστερόγραφο αγάπης
Αν με τα λάθη μου έμαθα
στο πέρασμα του χρόνου
έβρισκα κι όλο έχανα
το νόημα του κόσμου.
Σαν την αγάπη μου έδινα
έπαιρνα μόνο πόνο
και το κεφάλι μου έσκυβα
δίχως να έχω λόγο.
Σαν στη ζωή μου πάλευα
για τα δικαιώματά μου
σαν στην ψυχή δεν άντεχα
τα ελαττώματά μου.
Σαν στο χαρτί ζωγράφιζα
δυο μάτια της γαλήνης
σαν τον παράδεισο έψαχνα
της απεραντοσύνης.
Στο παρελθόν σαν γύρναγα
να βρω τον προορισμό μου
στιγμές παιδικές ζήταγα
με το χαμόγελό μου.
Σαν τα όρια εξαντλούσα
σε βραδιές των στεναγμών
τα όνειρά μου σαν κοιτούσα
σε αποστάγματα κεριών.
Σαν την ελπίδα στόλιζα
με χρώματα δικά μου
στη μοίρα μου σαν έταζα
τα όνειρα της καρδιάς μου.
Σαν τους παλμούς σταμάταγα
στου πάθους τις αισθήσεις
σαν το κορμί μου πρόσταζα
αρνήσου μη λυγίσεις.
Σαν μες στους στίχους έγραφα
δεν υπάρχει φυγή
σαν τα δάκρυά μου έπεφταν
μονότονη βροχή.
Ίδιο σκηνικό σαν ζούσα
στη στενή τη φυλακή
τα χείλη μου διψούσαν
για ένα αληθινό φιλί.
Σαν με πυρπολούσαν
του έρωτα τα βέλη
παραδίνομαι σαν φώναζαν
τα γυμνά μου μέλη.
Σαν στη σιωπή περίμενα
να εμφανιστείς μπροστά μου
στον ουρανό σαν ήθελα
να διώξεις συννεφιά μου.
Αρρώστιες σαν με χτύπαγαν
μου ‘κοβαν τα φτερά
σαν θυμηθείς πως ράγιζα
κομμάτια ήμουν πολλά.
Ποιήματα σαν τύπωνα
την κάθε σκέψη και πνοή
τα λόγια μου σαν πούλαγα
σε ανεπανάληπτη τιμή.
Σαν επανάσταση έκανα
στους χαλεπούς καιρούς
ναυάγησα κι επέζησα
είμαι εδώ, μ' ακούς;
Χειμώνας σαν απόμεινε
και οι ψίθυροι του ανέμου
θαρρώ πως με παρέσυρες
σαν κύμα του Αιγαίου.
Αν μάταιες λέξεις γράφτηκαν
σε νοητές γραμμές
σαν το μυαλό ταξίδεψε
και κρύφτηκε στο χτες.
Αν σε τροχιά θανάσιμη
η μνήμη καταφύγει
αν χάσει ο νους τη λογική
στου έρωτα τη δίνη.
Αν με ρωτούσες σήμερα
τι θα ήθελα πιο πολύ
μια καρδιά ακόμη να 'χα
να στην έδινα κι αυτήν.
_Συγνώμη αν δεν ήμουν
για σένα αρκετή.
Μαζί
Πόσο όμορφο ακούγεται
πόσο γλυκιά λέξη
να είμαστε μαζί.
Κάθε ώρα κάθε λεπτό
κάθε στιγμή..
Γιατί υπάρχουν πολλές στιγμές.
Να μη χορταίνω
να σε ακούω
να μου μιλάς.
Και να μη θέλω
να σταματήσεις να με φιλάς.
Μαζί και τώρα
που μου λείπεις
μαζί κι όταν θα γυρίσεις.
Εδώ στη μέρα μου
και στο ξενύχτι.
Θέλω πάντοτε να είσαι εδώ.
Μαζί.
Μαζί μου.
Έλα και τώρα
που το μαζί πονάει
και σε ζητάει..
Να το διώξουμε
για λίγο έλα
να γίνουμε ένα.
Μου λείπεις
αστέρι μου._
Μονάχα να ήξερες
Πως τρέχει η σκέψη μου κοντά σου για να 'ρθω
για να σε νιώσω να σου πω
το πόσο σ' αγαπώ.
Αχ και να ήξερες φεγγάρι μου, όμορφο, λαμπρό
πόσα ταξίδια μεγάλα έκανα
εσένα για να βρω.
Να 'ρθω να σε ρωτήσω, που όλα για σένα μιλούν
όπου πάω τα μάτια σου, γιατί παντού
μ' ακολουθούν;
Αχ και να ήξερες η καρδούλα μου πόσο σε λαχταρά
από αγωνία σαν τρελή κάνει κάθε μέρα
που περνά.
Να γινόταν να έβλεπες πως τις ώρες μου κόβω
χαρίζοντάς τις σ’ εσένα να σου κλέψω
τον πόνο.
Αχ και να ήξερες πόσα όνειρα έχω κάνει μαζί σου
κι έχουμε ξυπνήσει μες στην αυλή
του παραδείσου.
Έχεις μπει μες στη ζωή μου εκεί μέσα κατοικείς
κι όταν λείπεις έστω λίγο κλείνει η πόρτα
της ψυχής.
Αχ και να ήξερες το δρόμο ποίημα μου λατρεμένο
το φάκελο ως την πόρτα του, είν' με φιλιά
κλεισμένο.
Τη γεύση από τον έρωτα θέλω να τον κεράσω
τη γλύκα απ' τα χείλη του να πιω να
ξεδιψάσω..
Αχ και να ήξερες!!
Στην καρδιά της αιωνιότητας
Στο θαυμαστό
αυτό ταξίδι του ονείρου
έγινες το ημερολόγιο μου, το σκηνικό μου.
Στην εκδρομή
της Κυριακής οι εικόνες της σκέψης μου.
Στο παιχνίδι των λέξεων παίζεις μόνο μαζί μου..
Μόνο μέσα σου
νιώθω πως είναι να μεγαλώνω
είσαι της ημέρας μου το φως στο πρόσωπό μου.
Κοντά σου
είναι η ζωή να 'ρθω να σ' ανταμώσω
το φιλί που μου χρωστάς εγώ να σου το δώσω.
Για σένα
χτίζω πυραμίδες σε μια μεγάλη χώρα
που πανταχού παρούσα μαζί μας η επανάσταση.
Να εκφράσει
την ελπίδα τον κρυφό οραματισμό μας
που έχουμε στα άδυτα της ψυχής στις διαδρομές
των σκέψεών μας.
Άφησέ τα
κι έλα μαζί μου έχει ομίχλη κάθε βράδυ
φεγγάρι ίσως δε φανεί θα υπάρχει γύρω το σκοτάδι.
Στο δυνατό
το στήθος σου τις φτερούγες μου να κλείσω
στην καρδιά της αιωνιότητας..
Αχ, να γύριζαν τα χρόνια πίσω!!
Το γαλάζιο κοράλλι
Η αγάπη μας λέει
ποτέ δεν πεθαίνει.
Με λόγια απ' την ψυχής μας
την πνοή της σώσαμε.
Για εμάς μονάχα τώρα ζει
εκείνη κι ανασαίνει.
Αποχαιρετισμού λέξη
ποτέ δεν ήχησε.
Δώσαμε της καρδιάς μας
το πιο γλυκό κομμάτι.
Ζωή της χαρίσαμε
για εμάς ξαναχτύπησε
σωστά μας είπε:
«Έτσι φτιάχνεται η αγάπη»
Ένα πράγμα ίσως μπορεί
να τη γλυτώσει.
Αν κάποιος απ' εμάς τους δύο
μια μέρα την πληγώσει.
Στου έρωτα μας τη γιορτή
πρέπει να τάξει.
Έναν ουρανό λόγια αγάπης
για ‘κείνη ν' ανταλλάξει.
Μια θάλασσα στίχων
πριν ναυαγήσουν να σώσει.
Γαλάζιο κοράλλι απ' τον βυθό της
να πάει για μας να ξεριζώσει.
Στα γυμνά τα χέρια
των αγγέλων μας ν' αφήσουμε.
Να πάψουν πια το κλάμα
πριν τα δάκρυα την πνίξουνε.
_Το να γράφω
για την αγάπη μας
ίσως να είναι μάταιο..
Γνωρίζεις, την αισθάνεσαι βαθιά.
Το να μη γράφω
όμως καθόλου
μου είναι αδιανόητο, αδύνατον.
Γιατί σε αγαπάω, σ' αγαπώ πολύ.
Να θυμάσαι..
Μέχρι να ξεθωριάσει
και η τελευταία σκέψη
που κρύβω μέσα μου για σένα
θα σου μιλάω.
Θα σου μιλώ
ώρες ατελείωτες
και που ξέρεις ίσως τελικά καταφέρω
να σου γράψω έναν ουρανό ποιήματα.
Αν θυμηθείς κι εσύ να μου φέρεις
το γαλάζιο της κοράλλι
που λησμόνησες._
Μαύρο ή άσπρο
Στο γκρι να μη συμβιβαστείς
προσπάθησε ν' αντέξεις
ότι και να συμβεί.
Σε μια εποχή φτωχή
πλούσιες στιγμές παρέχονται
μάθε να κάνεις υπομονή
όλα πάνε κι έρχονται.
Με δύο όψεις η ζωή
πάντα παρουσιάζεται
ψάξε να τις βρεις αν θες
μονάχα να μη βιάζεσαι.
Κανένα άλλο χρώμα
σαν το άσπρο δε θα βρεθεί
με άχρωμα σημάδια
ο έρωτας θα χαθεί.
Στο μαύρο φόντο κρύβεται
το ένδυμα του πόνου.
Η μοναξιά εκδίδεται
σαν προσφορά του χρόνου.
Θ' αναρωτιέσαι σίγουρα
ποιο απ' όλα σου ταιριάζει
εκτός από το σώμα σου
και η ψυχή φωνάζει.
Σ' ένα φως απόκοσμο
το γαλάζιο ξεχασμένο
της θάλασσας το κύμα
είναι αγριεμένο.
Το κόκκινο του πάθους
πάλι αναστενάζει
άναρχες αισθήσεις
του κορμιού εξουσιάζει.
Αποχρώσεις της γης
είναι όλες μπερδεμένες
στη θυρίδα του παρόντος
μέσα κλειδωμένες.
Το πράσινο της φύσης
σεντόνι ματωμένο
σπαράζει δίχως αύριο
ιστορικά χαμένο.
Ανάμικτο μελάνι
χειρόγραφα κεντάει.
μιλώντας για το σήμερα
βαθύτατα ξεσπάει.
Δακρύζουν και τα χρώματα
το θαύμα δε θα πάψει
πνοή δίνουν στα σώματα
που πάθη τα 'χουν θάψει.
Κύκλους κάνει η γη
και οι άνεμοι γυρίζουν
πάνω στο προσκεφάλι μας
το μέλλον ζωγραφίζουν.
Βουτηγμένα στα λασπόνερα
τα όνειρα φαντάζουν
του ήλιου τις αχτίδες
με απόγνωση κοιτάζουν.
Με δόξα θα εμφανιστεί
το φως του φεγγαριού
ξανά μέσα από στίχους
κραυγές θ' αναδυθούν.
Χρωματίζω καρδιές
με της αγάπης τα κομμάτια
ακοίμητος πιστός φρουρός
στης ποίησης τα παλάτια.
Με αυτές τις πινελιές
ο νους μου δραπετεύει
στον κόσμο των μεγάλων
περήφανα παλεύει.
Πολύχρωμες οι σκέψεις μου
όλες να στις χαρίσω
τα φωτεινά μας όνειρα
θέλω να σου θυμίσω._
